بایسته‌های وحدت اصولی
این نوشتار در پی آن است تا با بررسی گزاره‌های وحدت، راهکارهای نیل به «وحدت پایدار و متعالی» را بررسی کند اما در ابتدا نیاز به تعریف حدود دایره وحدت و ترسیم حداقل‌ها داریم.
«حداقل‌های وحدت» چیست و دامنه‌های این وحدت تا کجا گسترده است؟ رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر خود با دانشجویان در پاسخ به این پرسش، در تعمیم نگاه «جذب حداکثری و دفع حداقلی» در موضوع «وحدت» فرمودند:
«منظور من اتحاد بر مبناى اصول است. بنابراین وحدت با کیست؟ با آن کسى که این اصول را قبول دارد. به همان اندازه‌اى که اصول را قبول دارند، به همان اندازه ما با هم مرتبط و متصلیم؛ این می‌شود ولایت بین مومنین. آن کسى که اصول را قبول ندارد، نشان می‌دهد که اصول را قبول ندارد یا تصریح می‌کند که اصول را قبول ندارد، او قهراً از این دایره خارج است».
پس پایبندی به اصول، تنها شرط لازم برای ورود به دایره وحدت است، اما این کافی نیست. چه اینکه خود موضوع وحدت نیز از اصولی است که تعدی از آن، دایره وحدت را تنگ‌تر خواهد کرد و با این حساب، حرکت برای پیشبرد وحدت، تنها شرط ماندن در دایره وحدت نیز هست. حرکت به سوی وحدت، تنها راه پیش روی کسانی است که خود را معتقد به اصول می‌پندارند و تنها شرط تحقق وحدت متعالی و پایدار، این است که نگاه اصولگرایان به وحدت فراتر از نگاهی تاکتیکی و مقطعی، نگاهی استراتژیک و دائمی باشد.
در نگاه استراتژیک به موضوع وحدت، همه مساعی برای دستیابی به وحدت به کار بسته می‌شوند و هر اقدامی منافی این موضوع، حرکت به سوی وحدت را مورد خدشه قرار داده و به تبع آن خروج از دایره اصول را به همراه خواهد داشت. رسانه‌ای کردن اختلاف‌سلیقه‌ها بین مسؤولان و دستگاه‌ها، جدال سر مسائل دست‌چندم و غیراصلی، پررنگ کردن مسائل کم‌اهمیت و اصرار بر حواشی از جمله مصادیقی است که در وحدت ایجاد خدشه می‌کنند و استمرار این امر، موجب خروج مسببان آن از خطوط قرمز وحدت و دایره «خودی‌ها» یا به عبارتی ورود به جرگه «غیرخودی‌ها» است. پس تنها راه ماندن، فقط و فقط حرکت به سوی وحدت است.
انعکاس:وطن امــــروز
