تصریح

 امروز روز هنر انقلاب اسلامی بود. روز با مسمای سالروز شهادت آوینی بزرگ. البته فقط و فقط در تقویم ها. در شهر که می گردی هیچ نشانی از امروزیت امروز نیست. نه یادی، نه برنامه ای و نه چیزی. فکر که می کنی، این شهر آن قدر دستگاه عریض و طویل و نهاد و سازمان مرتبط با این امر دارد که بایست کثرت برنامه ها و یاد کردن ها، آن قدری بود که حق انتخاب را از آدم سلب می کرد که از کدامش بهره ببریم و کدامش را حسرت بخوریم! اما نه دچار کثرت، که به کَسرت دچاریم.

گزارش تصویری«جلسه یِ کیفیتِ برگزاریِ هفته یِ هنرِ انقلابِ اسلامی و نحوه ی ِهمکاریِ دستگاه هایِ اجرایی در این رابطه» را که می بینی، آدم هنوز از خواندن همین قطار مضافات و موصوفات عنوان جلسه، نفس کم می آورد و فکر می کند که قرار است برای آوینی سنگ تمام بگذارند و هنر انقلاب را این بار در شان بزرگی همین عنوان، بزرگش بدارند. اما نه، فقط عناوین جلسات و شرکت کننده هایش بزرگ اند و ماحصلش خجالت آور است. تازه همین قدر که نشسته اند و برخاسته اند هم، تنها به تیمن نامگذاری سالروز شهادت آوینی به روز هنر انقلاب است و گر نه، خود آوینی اصلا کجای این ماجراست و کیست که بخواهد آوینی را یاد کند!

نشسته اند و جلسه گرفته اند، آن هم، که ها؟ از اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بگیرید تا حوزه هنری که بانی جلسه بوده است و معاونت فرهنگی شهرداری تبریز، سازمان فرهنگی و هنری شهرداری، بسیج هنرمندان و که و که و که.و  ماحصل ماجرا چه بوده است؟ کل خروجی این همه دبدبه و کبکبه، و این درد زایمان ها و این عناوین به این عظمت، چاپ یک برگ بروشور  بوده است(!!!) آن هم اشتراکا با همکاری دو نهاد حوزه هنری استان و سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تبریز که به اندازه مساحتش هم برایش خبر تنظیم کرده اند. و خبری دیگر که از غبار روبی و عطر افشانی گلزار شهدای تبریز توسط هنرمندان و اجرای تئاتر خیابانی در گلزار، در فلان زمان موعود خبر داده است. و دیگر هیچ. یعنی کوه بزرگ کارگزاران فرهنگ و هنر در تبریز، موش زاییده. و البته کاش همین یک موش را هم می زایید!

مسئول محترم بسیج هنرمندان هم عنوان فرموده که باید مبانی هنر انقلاب تبیین شود! و گویا هنر انقلاب فقط معطل همین اراده جنابشان بود که «بایدها» را مشخص کنند و هنر انقلاب خودش به خودی خود، تبیین شود. و می گذریم از این هم که نهادهای انقلابی که علت موجده آن ها همین انقلاب بوده و بودجه های کلان فرهنگی هم دارند که باید در همین راستا خرج کنند هم حتی به قدر همین جلسه گرفتن پای کار نیامده اند.

باز خدا اموات آن بچه مسجدی های حاشیه تبریز را که پیامک زده اند که این هفته، برنامه دعای کمیل را به یاد آوینی و با بزرگداشتش و گرامیداشت هنر انقلاب برگزار می کنیم، بیامرزد که درک و بزرگواری شان با همه استضعاف و غربتشان می ارزد به وجود همه این بزرگ نامان کوچک که فقط اسامی شان روی کاغذ بزرگ است و الا آنها کجا و اینها کجا؟

آقا مرتضا، شهادتت مبارک.