💠 جمهوری از نمای نزدیک
انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا، فرصتی است برای بسط «جمهوریت» در همسایگی مردم. فرصتی که بسیاری از ظرفیت‌هایش مغفول مانده و فقط به صندوق رای‌اش بسنده شده است؛ و بدیهی است که صندوق رای به تنهایی نمی‌تواند حامل «جمهوریت» باشد.
در جمهوری اسلامی بخش قابل توجهی از بار جمهوریت را «نهادِ انتخابات» بر عهده دارد؛ نهاد به معنای یک فرآیندِ دارای موضوعیت، نه یک طریقِ صرفِ خلاصه شده در صندوق رای.
اگر انتخابات نتواند مناسبات قدرت را جدای از انتخاب‌شوندگان جابجا کند و به خلق قدرت اجتماعی نینجامد، نهاد انتخابات شکل نگرفته است. مردم باید از منفعلانِ انتخاب‌گر صرف، به بازیگران اصلی صحنه‌ی انتخابات تبدیل شوند، و نامزدان انتخابات نه فقط برای جلب رای –به معنای اسمی آن- که برای برآوردن اراده‌ی مردم و مطالبات آنان با هم رقابت کنند.
انتخابات شورا، بیش از دیگر انتخابات‌ها این قابلیت را دارد که علاوه بر صندوق رای، موضوعیتِ فرآیند انتخابات و اصالت آرای مردم را محقق کند. هم از این جهت که تعیین‌کننده‌ی نزدیکترین نهاد حاکمیت به مردم است و هم از این باب که گستره‌ی اعمال حاکمیتش منحصر به جغرافیای پیرامون و تماماً در مرئای ماست.
