تصریح

هیچ کس منکر آن نیست که ورزش حرفه ای و قهرمانی، مستلزم سرمایه گذاری است و این سرمایه گذاری نه تنها یک نیاز، بلکه می شود گفت ضرورتی شبه استراتژیک است. امروز تمامی عرصه ها از سیاسی و اقتصادی و اجتماعی گرفته تا ورزش و فرهنگ و ... به گونه ای در هم تنیده شده اند که لازمه ی هر گونه حرکت رو به رشد، پیشرفت پایاپای در همه ی عرصه هاست و به جرات می توان گفت هیچ عرصه ای مصون از تغییرات در حوزه های دیگر نیست.

هدف این نوشتار به هیچ وجه تخطئه ی سرمایه گذاری در ورزش حرفه ای -و در اخص آن، فوتبال- نیست، لکن آن چه این سطور آن را -نه در حد استدلالی کارشناسی بلکه به عنوان درد دلی دانشجویی- دنبال می کند این است که سرمایه گذاری هدفمند در ورزش با صرف هزینه های کلان بدون مدیریت، فرسنگ ها با هم فاصله دارند و اسراف و تبذیر نامعقول، پیامدهای منفی اجتماعی در پی خواهد داشت.

این روزها که با پایان نیم فصل اول لیگ برتر فوتبال ایران، دوباره بحث نقل و انتقال بازیکنان داغ شده است، نیم نگاهی به هزینه کرد مسئولان، در این باب و وضعیت قردادهای بازیکنان و کادر تیم ها، خالی از لطف نیست. گر چه همواره، مقدار هزینه ی پرداختی از بودجه ی بیت المال به فوتبالی ها در حاله ای از ابهام بوده و هیچ گاه مردم این حق را نداشته اند که از کم و کیف قراردادهای نجومی فوتبال، مطلع گردند، اما گاهی درز برخی واقعیات موجود، موجب بهت و حیرت جامعه می شود.

واقعیات حاکی از آن است که مبلغ دریافتی بازیکنان حاضر در لیگ، بین ۹ تا ۱۰ رقم است و این یعنی از چند صد میلیون تا میلیارد!!!. دریافتی کادر فنی و مربیان هم به یقین مبالغی بسیار فراتر از این ها است. و این ارقام توسط باشگاه های لیگ برتری، که اغلب -و یا شاید همه- آن ها وابسته به دولت بوده و از بودجه ی بیت المال ارتزاق می کنند، پرداخت می شود.

مسئولین با چه توجیهی و با کدام مجوز قانونی و شرعی، این هزینه های سرسام آور را بر ملت تحمیل می کنند و آن ها چه پاسخی در برابر محرومین جامعه خواهند داشت؟ آیا حق فوتبالیستی که دم به ساعت و به هر بهانه ای -از دیرکرد پرداخت حقوق گرفته تا عدم پرداخت پاداش اضافی- لب به اعتراض می گشاید، از کارتون خواب ها و بیغوله نشینان و آن ها که حتی نایی هم برای اعتراض ندارند، از بیت المال بیشتر است؟! محرومینی که سیاست گذاری های نادرست و مدیریت های ناثواب، موجب آن گشته تا شب ها سر گرسنه بر بالین بگذارند -البته اگر جایی برای خواب داشته باشند- و کودکان معصومی که از ابتدایی ترین حقوق محروم اند و مرگ برای آن ها گواراتر از این زندگی است.

این گونه سرمایه گذاری نامعقول -بخوانید سرمایه سوزی- آن هم نه در عرصه ی فوتبال ملی، بلکه در سطح باشگاهی -که به زعم اغبل کارشناسان امر هیچ ثمره ای برای فوتبال ما به ارمغان نیاورده است- با کدام منطق، صورت گرفته است؟ این هزینه کرد کلان در ورزشی که حتی در سطح ملی آن هم، روز به روز با افول مواجه بوده ایم را آیا عقل سلیمی خواهد پذیرفت؟

چرا سرمایه گذاری در ورزش را با ریخت و پاش در فوتبال به اشتباه گرفته ایم؟ گذشته از محرومیت های موجود در جامعه، آیا تزریق تنها بخشی از این سرمایه به بخش های دیگری از ورزش قهرمانی، راهگشای بسیاری از مشکلات نخواهد بود؟ آیا اختصتص این پول به ورزش عمومی و استفاده تعداد بسیار بیشتری از مردم به جای چند مرفه بی درد و چند خارجی، موجب شکوفایی استعدادهای خفته ی کسانی که فشار بی امان هزینه ها آنان را از ورزش دور نگه داشته است، نمی شود؟

مسئولین می بایست توضیح دهند گه چه انگیزه ای برای این گونه ولخرجی های افسار گسیخته، که کمترین کمکی به حال ورزش کشور نمی کند، می تواند وجود داشته باشد؟ آیا آن ها در برابر بار مالی ریخت و پاش های چند هفته ای در خارج که هر از گاهی به بهانه ای صورت می گیرد، پاسخی برای عموم مردم و علی الخصوص وستضعفان، دارند؟ یقیناً ندارند. آیا این گونه حاتم بخشی ها از کیسه ی ملت به بالانشینان، سلاخی عدالت نیست؟! اگر نیست پس چیست؟